Emir ve Uçağı

Bu yakışıklı, büyümüş de küçülmüş olan benim kardeşimin oğlu.Neden erkekler ağlamaz diye çocukları küçükten şartlandırırlar anlamam.Aslın da ağlamak bir türlü rahatlamaktır. Anneme giderken kardeşim de gelmişti ve bahçede oğlu ile bir şeyler paylaşmak adına uçak yapacaklardı.Acil gelen bir telefonla kardeşim İstanbul'a dönmek zorunda kaldı,Emir ise elinde tahta parçaları ile öylece kala kaldı.Ben ağlamasını bekledim ama hiç bir tepki vermedi sadece başını eğip,hiç kaldırmadan kendi kendine yapmaya çalıştı.Keşke ağlasaydı onu teselli ederken kendimi daha iyi hissederdim.Bu durumu benim içimi daha da acıttı. Koca adam gibi tek başına. İstediği her türlü oyuncağa sahip olabilecekken Emir, her zaman kendi yaptıklarıyla oynamayı tercih eden ve asla sızlanmayan çok akıllı bir çocuk. Allah, analı-babalı büyümeyi nasip etsin inşallah.